Een nek met karakter (en vulling)

De eerste poging? Geen succes. Duncan leek eerder op een zielige gans met een ochtendhumeur. Uiteindelijk heb ik de nek aangepast: hij loopt nu iets breder uit aan de boven- en onderkant, én ik heb hem super stevig opgevuld. Hij kan nu gewoon vrolijk rechtop zitten zónder dat er een stuk bouwmateriaal door z’n lijf loopt. Win-win.

Het was even puzzelen…

Ik zal eerlijk zijn: het was geen makkelijk project. Het was af en toe echt gepriegel. De benen moesten bijvoorbeeld eerst aan de voeten genaaid worden (ja, je leest het goed: voeten én benen los, alsof het een soort bouwpakket was). Maar ik heb doorgezet. Want als een jongetje zo gek is op dodo’s, dan wil je gewoon dat het lukt.

Het eindresultaat: vrolijk en knuffelbaar

Ik ben uiteindelijk super blij met hoe hij geworden is. Geen saaie bruine dodo, maar een vrolijk gekleurd exemplaar. Precies zoals ik hem wilde. En nog belangrijker: de jarige was er dolblij mee. Duncan de Dodo heeft inmiddels een ereplek in bed gekregen. Missie geslaagd.

Op de foto zie je Duncan in actie samen met de gehaakte kip die ik eerder voor hem maakte (andere hobby van de jarige: microfoons en geluidstechniek, hoe leuk is dat?!). Samen zitten ze hier klaar voor hun grote optreden.